Kunst gallerij - Gallerij Deweer, ART Gallery, kunstgalerij, kunstenaars exposeren, grafiek exposeren, schilders, fotografen, beeldhouwers, sculpturen, beeldhouwwerk te Otegem

Jan Fabre - Vanitas Vanitatum, Omnia Vanitas

01 June - 03 July 2016


Met de tentoonstelling ‘Jan Fabre – Vanitas vanitatum, omnia vanitas (IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid)’ presenteert Deweer Gallery in exclusieve avant-première een serie nieuwe mozaïekwerken van Jan Fabre. Daarna pas zal een selectie uit de serie worden getoond in de grote tentoonstelling ‘Jan Fabre – Knight of Despair / Warrior of Beauty’ die van 21 oktober 2016 tot 9 april 2017 wordt voorgesteld in het Hermitagemuseum in Sint-Petersburg, Rusland. In de Hermitage komen die nieuwe mozaïekwerken te hangen in de zaal van de 17de-eeuwse Vlaamse kunst alwaar ze in de plaats zullen komen van de doeken van Jacob Jordaens (Antwerpen, 1593-1678), die in die zaal hun vaste stek hebben. Technisch gezien worden Fabres mozaïekwerken gerealiseerd met duizenden iriserende dekschildjes van de groene juweelkever zoals die ook werden gebruikt voor het werk ‘Heaven of Delight’ (2002) op het plafond van een van de kamers van het Koninklijk Paleis in Brussel en voor Fabres series ‘Tribute to Hieronymus Bosch in Congo’ (2011-2013) en ‘Tribute to Belgian Congo’ (2010-2013), die in 2014 werden getoond in het Pinchuk Art Centre, in Kiev, Oekraïne. Onder de nieuwe mozaïeken voor Sint-Petersburg zien we nu de allereerste die worden gerealiseerd in het horizontaal formaat (172 h x 227 x 8 cm elk).

IJdelheid en trouw zijn de twee grote thema’s van de nieuwe en indrukwekkende serie. Beide thema’s komen veelvuldig voor in onder meer de Vlaamse schilderkunst van de 16de en 17de eeuw, zo ook in het werk van de Antwerpse barokmeester Jacob Jordaens. In de historische iconografie worden de abstracte begrippen ijdelheid (vanitas) en trouw verbeeld door tal van symbolen. Een schedel en bij uitbreiding een skelet, een gedoofde kaars, verwelkte bloemen, een klok, een omgevallen glas, ze staan allemaal symbool voor ijdelheid wegens vergankelijk. De hond dan weer symboliseert trouw, loyauteit, aanhankelijkheid, tot zelfs onderdanigheid. Voeg daar dan nog een aantal beelden aan toe van het ongeremde, louter instinctieve gedrag van honden (copuleren op straat, zich terrein toe-eigenen door een pootje te heffen tegen alles en nog wat, aan alles ruiken en likken, …) en we begrijpen dat het symbool hond ook staat voor alles wat een mens beneden zijn waardigheid acht. Binnen het beeldende en het theatrale oeuvre van Jan Fabre is het vanitas-motief een zeer vaak terugkerend thema. En het is bijlange niet de eerste keer dat Fabre honden of acteurs die honden imiteren ten tonele voert. Kortom, het mag niet verbazen dat Fabre zich andermaal rijkelijk van de genoemde motieven bedient. Door honden te laten spelen met een skelet of door honden een klok te laten presenteren onder het opschrift ‘Adsum, qui feci’ (Hier ben ik die het heeft gedaan), om maar deze twee voorbeelden te noemen, verbeeldt Fabre op indringende wijze zijn visie op de vergankelijkheid van het aardse leven: de mens hoort zich in te zetten voor idealen die het tijdelijke overstijgen, bijvoorbeeld voor de Schoonheid. Iets anders is niet van tel.



Bekijk hier de exhibition file over de show.