Michaël Aerts maakt objecten, sculpturen, installaties en daaraan gerelateerde tekeningen. Zijn werk moet worden geplaatst in de context van de Westerse socio-culturele geschiedenis en meer bepaald van de artistieke en architecturale symbolen en vormen die daarin sinds de Middeleeuwen zijn ontstaan. Sporen van de rijke Belgische surrealistische traditie en cultureel erfgoed zijn belangrijke elementen in zijn iconografie. Een ander belangrijk kenmerk is Aerts’ bijzondere belangstelling voor machtsbeelden, zoals globes en monumenten. De associatieve structuur en de iconografische inhoud van de werken verraden een passie voor culturele stijlen en een scherpe analyse van hun betekenis. Filip Luyckx, artistiek directeur van de Sint-Lukas Gallerij (Brussel):”Michaël Aerts eigent zich verscheidene historische vormen toe waarvan de betekenis op zijn minst vertroebeld is. De hedendaagse beeldcultuur gebruikt constant vormen uit verschillende continenten, periodes en culturele lagen. Aerts erkent dat onveranderlijke en onaanraakbare vormprincipes niet bestaan, omdat wat wij graag als een historische verschijningsvorm zien, niets anders is dan een product van een syncretisme uit het verleden.” De titel van Michaël Aerts’ tentoonstelling is ontleend aan Madonna’s eerste greatest hits album. Op een suggestieve manier onderstreept de titel Aerts’ fascinatie voor de hedendaagse populaire cultuur en refereert tegelijk ook aan zijn interesse voor religieuze iconografie. Zowel in zijn tekeningen als in zijn sculpturen ontwikkelt de kunstenaar een strategie van aanhoudend citeren en parafraseren. Daardoor is doorheen de jaren een bijzonder complex oeuvre ontstaan dat zich toespitst op onderwerpen als macht, sexualiteit en mobiliteit. Het laatste jaar heeft Michaël Aerts een bijzondere interesse opgevat voor de obelisk. De manier waarop hij zich deze kunstvorm toe-eigent is een provocatief statement over de status van de hedendaagse monumentale sculptuur. Zoals Belgisch kunstcriticus Björn Scherlippens aangeeft: ‘ Traditioneel heeft een sculptuur altijd in een specifiek verband gestaan met de locus van installatie: een sculptuur bevindt zich op een bepaalde plaats en spreekt zich daarmee op een symbolische manier ook uit over de betekenis van die plaats. In dezelfde logica kan men stellen dat de obelisk morfologisch de culminatie is van het wezen van een sculptuur: als een monumentale naald, markeert ze de ruimte. Maar de obelisken van Michaël Aerts verlenen de plaats van installatie geen ideologisch aura: eerder dan een of ander discours naar voor te brengen over de site waar ze staan, lijken ze om het even waar op hun gemak. Het gaat hier om sculpturen met een fundamenteel mobiel karakter die zich aansluiten bij de credo’s van de hedendaagse maatschappij, met communicatie en mobiliteit als autonome structuren. Middelen, mobiliteit en communicatie zijn doelen op zich geworden. Alhoewel het werk van Michaël Aerts deze stand van zaken bekritiseert, vervalt het nooit in defaitisme of pessimisme. Zoals met The Immaculate Collection meer dan ooit wordt aangetoond, ontwikkelt deze kunstenaar zijn kritisch gedachtengoed op een consistente manier, terwijl hij ook de formele elementen steeds verder uitdiept. Een en ander voorziet hem van voldoende redenen om een andere toekomst te eisen en van materiaal om nieuwe manieren van leven te bedenken.’