George Little lijkt het vruchtbare metaforische potentieel te hebben ontdekt - en tal van andere noodzakelijke ingrediënten zoals kleurschema’s, motieven en energie - van het verval van het modernistische restaurantinterieur en de bijhorende iconografie. Maar hij doet veel meer. Hij wil niets minder dan nieuwe narratieve benaderingen creëren in de schilderkunst. Hij doet dat, tot nu toe, door het organiseren van een complexe maar spontane interactie - op het schilderij en tijdens het schilderen - tussen de cultuur van de studio (of misschien de modernistische idee van die studio) en die van het restaurant, de eetzaal of de keuken. Little heeft opgemerkt dat deze twee omgevingen vergelijkbaar zijn wat betreft strategieën van productie en presentatie. Maar zo geavanceerd als deze aanpak ook mag lijken, wie kijkt naar zijn schilderijen ervaart vooral pure, poëtische energie.

In de ‘Future Greats’ rubriek van Art Review’s maartnummer uit 2013, stelt Rosalind Nashashibi een manier van kijken naar George Little’s schilderijen voor die past in een inleiding tot het werk van deze fascinerende kunstenaar:

“George Little’s schilderijen zijn figuratief, abstract en gedresseerd met overvolle gevels. Ze zijn zowel decoratief als modernistisch, misschien wel in het zog van Matisse (...). Ze zijn over het algemeen voorzien van de attributen en het afval van restaurants; bijvoorbeeld een witte, herhaalde, gewelfde lijn zoals de toppen van golven die een parade wordt van servetten. (...) Soms zien de schilderijen eruit alsof er rechthoeken van glas over zijn geplaatst. Door dit vlak lijken delen van het doek weer bovenop komen te liggen, en de focus verandert naar het mat glas van de voorgevel van een elite restaurant of galerie. Doorheen deze beschilderde panelen kun je vormen ontwaren van wortelgroenten of sierlijke kussens, ik weet het niet echt; en het is dit grensgebied dat de schilderijen zo onverwacht en verwarrend maakt. “

George Tormod Little werd in 1988 geboren in Hammersmith, Londen, Verenigd Koninkrijk. Hij woont en werkt in Londen. Hij had recente solotentoonstellingen in CO2 Gallery in Rome, Italië; Mother Space, Shoreditch, Londen; Elephant and Castle - Winter Projects, Londen en Ana Cristea Gallery, New York, VSA. Zijn werk was recentelijk ook in groepstentoonstellingen te zien in de Lion and Lamb Gallery, Shoreditch, Londen; Fell Space, Londen en de Saatchi Gallery, Londen.  Werk van de kunstenaar is opgenomen in de collectie van de Saatchi Gallery in Londen.



----



Wagon/Damask

Tekst bij de tentoonstelling door George Little

‘Wagon’, afgeleid van het Hoog Germaanse woord voor ‘Vogue’, betekent ‘zichzelf in evenwicht houden’, hoewel het ook een ‘fluctueren en ‘zweven’ is.  ‘Damast’, een rijke, omkeerbare stof met twee zware kanten, lijkt wat te maken te hebben met ‘Vogue’ maar niet met ‘Wagon’. Toch houdt haar tastbaarheid ergens, weifelend, verband met het oppervlak en de onderkant. 

De show bestaat voornamelijk uit twee nieuwe groepen werken; nieuwe grote schilderijen enerzijds en een groep kleinere werken die in het kader zitten van een installatie anderzijds. Ze geven een aanschouwbare kant of een gezicht aan een permanent, los metaforisch systeem, dat inherent is aan de praktijk van de kunstenaar en theoretische en esthetische beslissingen aanstuurt. (...) Deze formule maakt onderzoek mogelijk naar schilderkunstige begrippen en aan presentatie verbonden waarden. (...) Bij momenten zijn de werken auto-referentieel, bevatten ze motieven en gebaren uit het weerkerende canon van de kunstenaar. (...). Ze verwijzen naar de etiquette van de hoge en lage waarden binnen de service-industrie. De vouw in het tafellinnen, het vervagende behangpapier of de morsige toestand van het plastic geruite tafelkleed. Dit alles doet ook vragen rijzen rond de etiquette van de taal van een schilder en de tegenwoordige positie van de modernistische esthetiek.

De kleinere werken zijn picturaal minder duidelijk, hoewel sommige sporen vertonen van wat hierboven werd beschreven. Hun ordinaire motieven, direct geschilderd op Patterna tafellinnen, worden in grote of mindere mate door de activiteit van de schilder verbrod. De werken lijken op elkaar te hebben gebraakt of vetvlekken van de keukenvloer te hebben overgenomen. Ze lijken op een soort overschot of afval van de grotere schilderijen of van iets anders, procedureel op rekken geplaatst. (...) Rondom deze schilderijen hangen een reeks reliëfwerken die installatiesynapsen vormen en zich inschrijven in de taal van object, sculptuur en decoratie.