Kunst gallerij - Gallerij Deweer, ART Gallery, kunstgalerij, kunstenaars exposeren, grafiek exposeren, schilders, fotografen, beeldhouwers, sculpturen, beeldhouwwerk te Otegem

Michaël Aerts - It was like so, but wasn't

05 November - 14 December 2014


In “It was like so, but wasn’t”, Michaël Aerts’ vierde solo-tentoonstelling bij Deweer Gallery, brengt Michaël Aerts (°1979, Gent) nieuwe sculpturen en tekeningen samen die zijn gedragen door eenzelfde achterliggend concept.

Vooreerst zijn er nieuwe borstbeelden. Qua motief sluiten ze perfect aan bij Aerts’ alomtegenwoordige belangstelling voor historische types van sculptuur, maar hier krijgen ze een nog sterkere conceptuele dimensie mee. De bustes zijn een objectivering van het menselijk denken. In de verpakte bustes staat niet het portret van een individuele mens voorop, maar het portret van een mens die zich liet opmerken door het gedachtegoed dat hij objectiveerde tot daden, dat hij wist te veruitwendigen waardoor hij of zij de wereld veranderde. Het is een portret van de mensheid, van het feit dat wij binnen onze cultuur het menselijke denken afbeelden door middel van een object. De bustes zijn anoniem. Het gaat over het principe dat we denken omzetten in objecten. Hier worden deze bustes als het ware een object dat een denkvorm representeert. Op deze wijze worden ze ook metaforen voor de kunst zelf, of voor onze manier van omgaan met kunst.

Dat de bustes verpakt zijn, wijst erop dat onze wereld in beweging is. Verpakking staat voor een moment tussenin. Tussen verpakken en uitpakken, tussen de ene plek en de andere, tussen het ene moment en het andere.  Het tussenin-moment wijst ook op een recent verleden; het object is namelijk ingepakt, klaar voor iets dat nog moet volgen. Door het feit dat de bustes met fijn pigment zijn gekleurd, hebben de sculpturen tegelijk ook een essentieel picturale dimensie.

Uitgedrukte sigaretten zijn het mobiele monument bij uitstek van onze tijd. In elke stad, elke dag weer, vinden we uitgedrukte, weggeworpen sigarettenpeuken die de collectieve ruimte vervuilen. De sigaretten zijn na consumptie ‘litter’ (vuilnis) geworden.  Elke peuk werd ooit door iemand gerookt, op een heel persoonlijke manier, in specifieke omstandigheden, en werd op een zichtbaar te onderscheiden manier uitgedrukt. Zo anoniem de sigarettenpeuken zijn die we opmerken, zo intiem waren ze ooit. De sigarettenpeuken uit de sculptuur ‘G-Litter’ blinken, ze zijn ‘glitter’ geworden. Het zijn sigarettenpeuken die heel precies werden gemouleerd en afgegoten in een zeer zuiver zilver, het zgn. Sterlingzilver, en voorzien van het officiële zilverkeurmerk. De uitvoering in zilver geeft uitgerekend het object, de uitgedrukte sigarettenpeuk, die totaal geen waarde (meer) heeft, een reële waarde en precies dat object met reële waarde wordt uitgestrooid over de vloer van de galerie. Werk en kunstenaar gaan hiermee in tegen een trend die eigen is aan onze tijd. Vandaag zijn de meeste waarden immers losgekoppeld van een initiële basis of standaard. Munten zijn niet meer gedekt door een goudvoorraad, de economische waarde van een goed is losgekoppeld van elke andere waarde. Zo berust ook de waarde van kunst niet meer op een reële waarde. Niet zo dus in ‘G-Litter’.

Zilver speelde trouwens een belangrijke rol in ons industrieel en artistiek verleden en speelt die rol vandaag de dag nog altijd, het volstaat te denken aan het zilver in onze gsm’s en computers.

De tentoonstelling bevat zoals gezegd ook nieuwe tekeningen, nl. de series “Black Box” en “Palazzo di Bondoni”. “Black Box” omvat uitgebrande tekeningen die aansluiten bij vorige werkfases van Michaël Aerts, maar die nu monochroom zwart zijn. Michaël Aerts maakte zijn eerste uitgebrande tekeningen overigens naar aanleiding van de Arabische Lente van 2011. Uit zwart papier dat op een zwarte achtergrond is gemonteerd en in een zwarte lijst is gezet,  zijn motieven met cultuurhistorische referenties die verband houden met ideeën van vernieuwing, weggebrand. Resten van verbranding en sporen van vuur, het element van vernieuwing bij uitstek, wijzen ons op de transitie die de werken –en hun motieven - hebben ondergaan, van de ene status naar de andere. Precies zoals de ingepakte, monochroom zwarte bustes tonen ze ons een momentopname van een aan de gang zijnde transitie. Waar de bustes door de bekleding met pigment een picturale uitzicht krijgen, daar krijgen de Black Box-tekeningen door de manier waarop zijn ze gemaakt en worden gepresenteerd, een sculpturale dimensie. Ook de tekeningen uit “Palazzo di Bondoni”, die via een digitale werkwijze tot stand zijn gekomen, zijn monochroom zwart. Het zijn werken die zijn gebaseerd op architecturale elementen uit de fresco’s van Giotto di Bondoni. Via herhaalde digitale processen worden in water gedrenkte scans van foto’s van geselecteerde motieven, verwerkt tot het uiteindelijke, monochroom zwarte resultaat.

Tekening of sculptuur, elk werk uit “It was like so, but wasn’t” illustreert op een hoogst gebalde, poëtische manier de kijk van een vernieuwend kunstenaar op diverse aspecten van onze hedendaagse wereld en maatschappij.