Deze achtste solotentoonstelling met Jan Fabre, 'Is the brain the most sexy part of the body?', was de eerste tentoonstelling van de kunstenaar na de opening van die in het Louvre, met bijna uitsluitend nieuwe werken. Fabre is de laatste jaren nauwelijks uit de aandacht geweest. De reeks Homo Faber events in Antwerpen in 2006, zijn werkzaamheden als artistiek directeur van het Festival van Avignon in hetzelfde jaar en zijn tentoonstelling in het Louvre, waarvoor Jan Fabre carte blanche kreeg in de Richelieu vleugel van het museum, zijn maar enkele recente hoogtepunten in een loopbaan waar slechts weinig kunstenaars in de Belgische hedendaagse scène kunnen op bogen. Een uniek en opmerkelijk element in die loopbaan, dat duidelijker is geworden sinds de kunstenaar door de algemene erkenning meer de kans krijgt om het te verwezenlijken, is Fabre’s constante poging tot kruisbestuiving tussen theater en beeldende kunst, tussen de verschillende genres daarbinnen, en tussen oude en moderne beeldende kunst en zijn eigen werk. Bovendien, zoals Giacinto di Pietrantonio het stelt: ‘Jan Fabre heeft altijd een ruime reeks expressieve talen gebruikt, van plastische kunst naar film, theater, choreografie, dans, tekenkunst en sculptuur. In elk van deze gebieden vormt het lichaam- als een fysieke realiteit en mentale conditie- de rode draad. Zijn kunst reflecteert de menselijke natuur- noodzakelijk kwetsbaar en sterfelijk- en het verlangen dit kwetsbare bestaan te overstijgen aan de hand van onderwerpen die eigen zijn aan de Vlaamse traditie: gekheid, ziekte, dood, de verleiding van de zonde, wedergeboorte en spirituele kracht.’ Met de solo shows 'Battlefields and Beekeepers', 'Umbraculum', 'A Meeting' (met Ilya Kabakov) en 'Turtles and Landscapes', probeerde Deweer Art Gallery steeds om elke grote thematische stap te duiden in de ontwikkeling van Fabre’s oeuvre. De galerie heeft daarbij dikwijls tegelijkertijd minder bekende aspecten of werken getoond. Een aantal modellen vertoonden al sporen van Fabre’s aandacht voor het menselijk brein. De video die hier werdgetoond, getiteld 'Is the brain the sexiest part of the body?', is een gefilmde conversatie waarin Fabre praat met één van de grootste wetenschappers van onze tijd, de Amerikaanse bioloog Edward O. Wilson die voor Fabre een persoonlijke held en een bron van inspiratie is, over de filosofische relatie tussen wetenschap en kunst. Vier kleinere modellen en één groot schaalmodel vormden een tweede element in deze tentoonstelling. Over de eigenheid van deze categorie van werken in Jan Fabre’s oeuvre, becommentarieert Florent Bex: ‘De “kijkdozen” en “Denkmodellen” nemen een bijzondere plaats in in het oeuvre van Jan Fabre. Ze laten ons binnenkijken in de denkwereld van de kunstenaar. Bij Fabre krijgt een idee voor het eerst vorm in een tekening of driedimensionaal object. Soms verwijst het naar een beeld dat reeds gestalte kreeg als element in een ander werk, soms verschijnt het later in een sculpturale uitwerking, of als attribuut in een podiumvoorstelling. Toch zijn de denkmodellen en kijkdozen geen bouwplannen, geen schema’s. Het zijn autonome werken die we als oefeningen in de verbeelding kunnen opvatten.’