‘The happy end of a univocal metal taste’, de titel van Stefaan Dheedene’s tweede solo show bij Deweer Gallery, is ontleend aan de sculptuur die de kunstenaar voor de tentoonstelling heeft vervaardigd, en die er zowel thematisch als structureel de ruggegraat van vormt. Dheedene vetrekt vanuit de observatie dat (productie)modellen die ten tijde van het modernisme tot het socio-utopische gedachtengoed behoorden tegenwoordig algemeen ingang hebben gevonden in de manier waarop wij onze omgeving vormgeven. Wat toen werd bedacht en gedaan in het teken van de sociale vooruitgang is nu evident en heeft zich vertaald in efficiëntie en consumptiewaarde, zoals die terug te vinden is in het minimalistische inpakpapier van de Hema en de kastjes van Habitat. Ter herinnering riepen wij een aantal bouwsels uit tot monumenten van het ideologisch bouwen en denken. Het formele uitgangspunt voor deze tentoonstelling is het gebruik van vormen en structuren uit de alledaagse architectuur en vormgeving als referent om sculpturen te ontwikkelen. De werken zijn echter op te vatten als objecten en niet zozeer als reflecties op onze ruimtelijke omgeving. “De referentiepunten voor alle relaties die de macht hebben om ons te bewegen, zijn objecten,” stelt Le Corbusier. Als architect en rationalist voelt hij zich evenwel verplicht daaraan toe te voegen: “Met objecten bedoel ik natuurlijk objecten die werken, of functioneren.” De werken zijn evoluties van rationele, functionele en industrieel vervaardigde objecten tot quasi-autonome objecten waarbij al deze parameters zijn omgedraaid. Op die manier onderzoekt Dheedene de grens tussen enerzijds een sculpturaal, op zichzelf staand en subjectief systeem en anderzijds de rationeel vervaardigde, dagdagelijkse materiële realiteit. Sommige objecten lijken op schaalmodellen van bouwsels maar verwijzen tegelijk naar meubilair of huiselijke objekten. Ze roepen vaak kunsthistorische associaties op met laatmoderne architectuur en de klassieke minimal art maar trachten die te concretiseren en van figuratieve associaties te voorzien. De sculpturen zijn helder maar blijven haperen in hun voorstelling zonder een conventionele functie uit te oefenen. Dit is kenmerkend voor veel van Dheedene’s werk.