‘Done.Finished.’ was de derde solo show van Stefaan Dheedene (België, 1975) in DEWEER gallery. Vaak ziet Stefaan Dheedene in bestaande, herkenbare voorwerpen of vormen een aanleiding tot het maken van een soort sculpturale ‘situaties’. Deze komen tot stand in een proces dat gebaseerd is op zorgvuldige imitatie, recombinatie en modificatie van vormelijke aspecten. Een ander aspect is Dheedene’s fascinatie voor instructies. De zogenoemde ‘Military Table’, een ontwerp van Gerrit Rietveld uit 1923 dat hij achteraf vrijgaf, vormt de basis voor de gelijknamige sculptuur. Het werk bestaat uit een uitvoering van dit model op basis van Rietvelds aanwijzingen. Daar bovenop zijn er volksspelen gestapeld die, net zoals de Military Table, zijn gemaakt op basis van instructiemodellen. De spelen worden verder gespeeld volgens spelregels of instructies. Ook ‘Mono’, de sculptuur die als klankkast of holte kan dienen voor iederéén die er in wil kruipen, is tot op zekere hoogte een sculpturale instructie. De holte veronderstelt eveneens een omkering, de klankkast richt zich naar binnen. Zowel ‘Reconstruction (An occasion for mistake) V’ en ‘Gravity’ zijn werken die hun uitdrukking gedeeltelijk halen uit over elkaar schuivende contexten. Het eerstgenoemde werk verwijst - zoals eerdere werken uit de gelijknamige reeks – naar een bestaande situatie waaruit een sculpturaal element werd geïsoleerd en geîmiteerd, waardoor er een nieuwe associatiestructuur ontstaat. ‘Gravity’ bestaat uit een afrikaans masker dat ondersteboven hangend wordt gepresenteerd in een neutraal aandoende vitrine, gemaakt door de kunstenaar. Twee tegenovergestelde sculpturale en culturele mentaliteiten verstoren elkaar op een ironische manier. ‘Clap hands!’ tenslotte, is dan weer ontstaan uit een hierboven al beschreven procédé. Omkeringen van de vormelijke aspecten van een bestaand voorwerp leiden tot een bevreemdende sculpturale installatie die heel andere connotaties oproept. Het feest lijkt afgelopen. Dheedene zelf zegt over de tentoonstelling: “De werken ontstaan uit een herhaling en het herordenen van uiterst herkenbare tekens en objecten. Ze komen allen geïsoleerd tot stand en vormen samen, in de vorm van een tentoonstelling, een beregeld apparaat, een plek die ons herinnert aan een orde. De werken zijn pluralistisch en heterogeen en nemen tezelfdertijd afstand van het avantgarde credo van het onvoorwaardelijk nieuwe. Kunst is subjectieve interpretatie, teleurstelling, vertaling, en in eerste instantie een bouw. Als artistieke praktijk waarin de esthetische principes van kans, het onvolledige en het irrationele van een essentieel belang zijn, is herhaling, daarom, ook bedoeld als krediet, het krediet van andere ideeën, gedachten en beelden die onlangs zijn gecondenseerd. De imitatie ontwijkt aan de realiteit, opent zo mogelijkheden en laat heroverwegingen toe, en kan daarom in een productief proces worden omgezet. Omwille van de grote zorg en precisie hebben de werken iconografische verbanden met minimal en conceptual art. Maar toch is er een grote afstand tot de minimalisten, die doelmatig de middelen van artistieke uitdrukking afbouwden om in de wereld van de ideeën te komen. Navenant zijn de werken geen materiële idealen, maar de uitdrukking van een einde. Ze vormen een momentopname waarvan de zorgzame opbouw makkelijk kan doorgaan voor een verval. De zoekbeweging wordt opgegeven door een vinding. Geen uitvinding en ook geen vondst: wat hier gevonden is, was niet te zoeken, het was enkel te vinden. ‘Done.Finished.’ is een concreet voorstel om in een hoogst geladen en ambivalente stemming te komen.”