Tatjana Gerhard (Zürich, Zwitserland, 1974 / leeft en werkt in Gent) schildert en beperkt zich als kunstenaar tot de schilderkunst. Telkens opnieuw en zonder aanwijsbare voorbereiding confronteert ze zichzelf met een blank schilderdoek en gaat ze met olieverf aan de slag. Zodoende vindt ze al schilderend de haar zo typische wereld uit.  Vandaag schildert Tatjana Gerhard op semi-ambachtelijk geprepareerd schilderdoek. Vroeger prepareerde ze haar linnen zelf. Vandaag schildert ze met een nieuw soort olieverf die haar nog meer doorlichte kleuren biedt. Ander schilderdoek, andere verf, het zijn maar twee van de elementen waarin haar werk uit de huidige tentoonstelling verschilt van vroeger werk. Een derde verschil ligt inhoudelijk.

Gerhard’s aanpak is wezenlijk onveranderd gebleven. Gerhard schildert zonder voorafgaand beredeneerd programma. Waarom haar schilderijen zijn wat ze zijn en tonen wat ze tonen, daar heeft de kunstenares geen woorden voor. Gerhard stelt zich overigens niet buiten de geschiedenis van de schilderkunst. Zo weet ze hoe belangrijk en essentieel in schilderkunst de omgang van een schilder is met de verhouding tussen het motief (de herkenbare voorstelling) en de achtergrond (of de picturale ruimte). Van Eyck en Cézanne, Rubens en Rothko, allemaal leveren ze andere oplossingen voor hetzelfde ‘probleem’.  Dat probleem is vandaag ook in de schilderijen van Tatjana Gerhard uitdrukkelijk en meer dan vroeger aan de orde. Vooral in de drie grootste schilderijen uit de tentoonstelling goochelt Gerhard met die voor- en achtergrondverhouding. Kleurvlakken die eerst deel lijken uit te maken van de personages die in beeld worden gebracht, maken bij nader toezien deel uit van de met onregelmatige geometrische kleurvlakken opgedeelde abstracte achtergrond. Gerhard is uitermate geboeid door die vervaging van de plaats en de betekenis van de elementen uit het schilderij. Waar in ‘Ohne Titel’ (2013, 200 x 150 cm) de bovenste helft van het schilderij onmiskenbaar het portret van een soort nar of harlekijn suggereert, die staat tegenover een in grote vlakken opgedeelde achtergrond, vervloeien motief en achtergrond in de onderste helft van het werk in elkaar ten gevolge van een verdergaande, kleinere opdeling van de kleurvlakken, binnen zowel motief als achtergrond.

Met uitzondering van de drie genoemde doeken, brengen de andere werken uit de expositie wat men zou kunnen noemen (anonieme) portretbustes. We herkennen – min of meer duidelijk - ogen, neuzen, monden, gezichtsprofielen en bustes. Maar ook binnen deze herkenbare figuratie ontdekken we kleurpartijen waarvan we niet kunnen zeggen waarvoor ze precies staan. Sommige kleurpartijen verwijzen duidelijk naar een element van de voorstelling (bv. een vlinderdasje), terwijl andere er louter en alleen maar zijn omwille van zichzelf, omwille van hun picturale eigenwaarde.

De titel van de tentoonstelling ‘Die neuen Sterblichen’ (De nieuwe stervelingen) verwijst naar de personages die de doeken bevolken. Gerhard verbeeldt personages die alleen in haar schilderijen tot een bestaan komen. Daarin schuilt de paradox van de tentoonstelling: de verbeelde personages zijn helemaal niet sterfelijk. Als kunstwerken gaan ze sowieso een eeuwig leven tegemoet. Alleen omdat ze op ons lijken valt hun predicaat van nieuwe stervelingen te verantwoorden. Maar terwijl Gerhard in haar recent werk verder af komt te staan van de unheimliche droom- en sprookjeswerelden waarmee haar vroeger werk vaak werd geassocieerd, en dichter komt te staan bij onze mensenwereld door ‘portretten’ te schilderen, neemt ze tegelijk afstand van onze wereld om van haar werken meer picturaal dramatische, meer autonome schilderijen te maken. Nogmaals, zonder dat ze daarvoor een bewust programma heeft ontwikkeld. Want nog altijd begint Tatjana Gerhard – alleen geleid door haar intuïtie -een schilderij met letterlijk niets meer dan bv. een heldere, schuine streep paars.

Deweer Gallery introduceerde Tatjana Gerhard met de solo-tentoonstelling “Als ob sie alles wussten”(2010). De tentoonstelling werd gevolgd door solo’s in Helmhaus, Zürich (2010) en in het Centre Culturel Suisse, Parijs (2011). In 2010 werd werk van Tatjana Gerhard opgenomen in twee belangrijke thematische tentoonstellingen in Belgische musea, t.w. ‘Public Private Paintings’ (Mu.Zee, Oostende) en ‘Hareng Saur – Ensor en de hedendaagse kunst’ (Museum voor Schone Kunsten & S.M.A.K. , Gent). In 2012 werd ze geselecteerd voor de expositie ‘Meret’s Funken‘ (Kunstmuseum Bern). Schilderijen van Tatjana Gerhard zijn opgenomen in tal van particuliere en openbare collecties, waaronder het S.M.A.K. , Gent en – recent - het Kunstmuseum Bern.